نیروی بی پایان
تنها آن هستی داردنیروی بی پایان
تنها آن هستی داردجهان درون
و لازم نیست که برای رسیدن به سکوت ، ترک شهر و دیار کنیم و در دل کوه
امور در بیرون ، دائمی نیستند . دستخوش تغییرند و دائم در حال جابجایی .
هر چیزی که در درون داریم ، واقعاً مال ما هستند و می توانیم رویش کنترل
ثروت ، قدرت ،... وقتی درونی شدند ، وقتی از جهان درون به دستشان آوردیم
تا وقتی ما نخواهیم و کسی نمی تواند از ما بگیردش .
جهان درون .
ما در جهان بیرون کاره ای نیستیم . اوضاع و شرایط و تصمیمات دیگران ،
باید لنگر این کشتی طوفان زده را ، در دریاهای درون ، به آب انداخت تا به
جهان درونمان در انتظار کشف توسّط ما و ایجاد مرکز فرماندهی در
عهدی دوباره...
دقایق در گذر بودند ولی بی معنا جلوه می کرد.
هیچ گاه اینچنین احساس آرامش نکرده بودم و هیچ گاه اینچنین شیدا نبودم.
فقط سکوت بود در اعماق وجودم که می تازید و می تازید...
و آن زمان که عهدی دیگر بسته شد، نوزادی دوباره زاییده شد.
آرامش
شاهین یه پست در مورد آرامش گذاشتی و دیروز هم صحبت از آرامش بود شبش اما شب سختی بود و قبلش این پیام رو از یکی از دوستای قدیمیم گرفتم و بعد صاعقه شدیدی زد(که البته دامنگیر من نشد یکی دیگه نوش جان فرمود
) و بعدش آرامش بود که اومد. اینقدر حس قشنگی بود که هیچ وقت یادم نمیره.
پیام این بود:
آرامش؟
نگاهی به گذشته و شکر خداست، نگاهی به آینده و اعتماد به خداست،
نگاهی به اطراف و جست و جوی خداست، نگاه به درون و دیدن خداست.
شاهین این جمعه هیچ وقت از یادم پاک نمیشه و برکتش همیشه با من هست.
مراقبه ....
مراقبه به سادگی همین نیایش های روزمره ادمی است ...
به سادگی نماز خواندن یا هر نوع ایین یا مراسم نیایش در هر قوم و فرهنگ ...
تنها تفاوت ان با نیایش معمولی در این است که مدتی را به سکوت مینشینیم
و منتظر شنیدن صدای خدا میشویم ....
خدا با ما حرف خواهد زد و ما خود این را خواهیم یافت چه به صورت صوت یا به
صورت نور ....
به یاد کلامی از مرحوم دولابی افتادم . میگفت هر وقت شبی ... نصف شبی
بی دلیل از خواب بلند شدی .. دو رکعت نماز بخوان و بعد همانجا سر سجاده
بنشین و بگو خدایا میدانم که با من کار داری اما نمیدانم چه کار و بنشین
و گوش کن ... کم کم خدا به تو یاد خواهد داد که چه باید بکنی ....
از این شیوه ها مراقبه شروع میشود تا مدیتیشن های عمیق ....
اما همواره مهمترین اصل در مراقبه شنیدن صدای خدا و دیدار با استاد درون است
انچه در فرهنگ اسلامی ایرانی ما به عنوان اشراق شناخته شده ...
با این تفاوت که دیگر در زمان امروز ما انسان فرصتی برای چله نشستن ها و
ریاضات خاص ان ندارد چرا که سرعت زندگی انقدر بالا رفته که نمیتوان مهار
زندگی روز مره را رها کرد و می باید لحظه به لحظه زندگی روزمره را پاس
داشت .
با عشق
اسودگی
اصولاً دستیابی به هر چیز ، آسودگی می خواهد . ثروت ، اهداف کاری
آسودگی ، مسیر جریان انرژی را باز می گذارد و این ما را به هدفمان میرساند .
و برای رسیدن به آسودگی ، خود راه معنوی است که کمک می کند .
را می دهد و روح را توانمند می کند و توانمندی ،
صدا ...
صدا که جاری شد ، زخم های کهنه را درمان می کند .
اصل راه معنوی ، وصل شدن به صداست .
صدا ، آگاهی برای رشد و شفا برای درمان را در خود دارد و نور ، برای دیدن راه .
صدا را باید جست .
صدا ما را صدا می زند .