پدر (2)

حال غریبیست....بگذریم...  

وقتی به عنوان یک بزرگتر و با تجربه تر به یه کودک نگاه می کنی اون کوچیک و بی تجربه به نظر میاد.  

ولی این نیم وجبی با جهت دهی مناسب شگفتی می آفرینه.اون بازیگوشه،هر چیزی که به نظرش قشنگ بیاد حواسشو پرت میکنه.  

یک عمر دنبال بازیچه هاش خودشو در اتاقش حبس مینکه یا با عروسک بی جانش به رختخواب میره و همدم برای خودش میتراشه طوری که اگه ازش بگیریدش دیگه نمیتونی بغض و گریه هاشو فرو بنشونی.وای....  

بخاطر اینکه اون هنوز خیلی چیزها را نمیدونه فقط میتونی به کاراش نگاه کنی،بعضی موقع ها بخندی یا اینکه دعواش کنی...ولی ندونستنش باعث میشه که نتونی خیلی چیزها را بهش یاد بدی.دست نزن،ننداز....بشین،نرو،نکن،جیغ نزن.....وای  

این تنها کاریه که میتونی از بیرون دنیایی که اون برای خودش ساخته براش انجام بدی تا حداقل بتونه حتی خیلی ناچیز راه درست و بدون دردسر را پیدا کنه.هر چند که بی تجربه بودنش،احساساتش بر قدرت تفکرش غلبه میکنه و خیلی جاها به بیراهه میره.  

تو فقط میتونی نظاره گر رشدش باشی.  

ارتباط ما انسانها با خدا هم مثل همین اتفاقات میمونه.تا وقتی بی تجربه هستیم فقط داریم به بیراهه میریم و فقط میدونیم که کسی داره ما را هدایت میکنه.  

پدر دلسوز ما،.....،پدر واقعی،.....،فقط میتونه نظاره گر کارهای بی دلیل ما باشه تا روزی بالاخره بفهمیم که داریم فقط با بازیچه هامون بازی میکنیم.و وقتی نظرمون جلب بشه،اونوقته که به حرف میاد و میدونه که گوش میدیم راهنمایی میشیم.فقط یه کلمه یا یه جمله،یه ترانه،یه آهنگ،یک نور،یک رنگین کمان،یه غروب.....همه و همه نشانه های وجود پدر واقعی هست.  

پدری که دلسوزانه نظاره گر رشد فرزندش هست و وقت میزاره تا پرورشش بده و بالندگی اونو ببینه.پدری که زمینه رشد و پیشرفت را فراهم میکنه و بر خلاف پدر از همه جا بی خبری مثل من دقیقا میدونه که چه اتفاقی قراره بیوافته و برنامه اصلی چی هست.  

پ.ن:اگه در مورد کلمه پدر حساسین(مثلا شما خانما) بجاش مادر را قرار بدین...!!!!