حافظ

غزل شماره 89:

یا رب سببی ساز که یارم به سلامت 

بازآید و برهاندم از بند ملامت 

خاک ره آن یار سفرکرده بیارید 

تا چشم جهان بین کنمش جای اقامت 

فریاد که از شش جهتم راه ببستند  

آن خال و خط و زلف و رخ و عارض و قامت 

امروز که در دست توام مرحمتی کن 

فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت 

ای آن که به تقریر و بیان دم زنی از عشق    

ما با تو نداریم سخن خیر و سلامت 

درویش مکن ناله ز شمشیر احبا    

کاین طایفه از کشته ستانند غرامت 

در خرقه زن آتش که خم ابروی ساقی    

بر می‌شکند گوشه محراب امامت 

حاشا که من از جور و جفای تو بنالم    

بیداد لطیفان همه لطف است و کرامت 

کوته نکند بحث سر زلف تو حافظ 

پیوسته شد این سلسله تا روز قیامت 

اقامت امامت سلامت سلامت غرامت قامت قیامت کرامت ملامت ندامت